Naro NT

Een bijzonder reis met veel bijzondere momenten!

Lieve familie, vrienden, bekenden en gemeenteleden,

Na een paar dagen hard werken weer een bericht van onze kant!
We beginnen ons hier langzamerhand thuis te voelen; we beginnen elkaars namen steeds beter te kennen en ook wordt voorzichtig geprobeerd wat klanken en woorden uit de naro-taal te spreken. Het contact met de bevolking hier gaat ook steeds beter. Vooral Kobus is hier erg geliefd. Moet er een zware pan van het vuur gehaald worden, roepen de vrouwen hier in koor: KOBOES! Jullie begrijpen het al, en helemaal als jullie Kobus kennen, Kobus voelt zich hier als een vis in het water.
Maar of de kinderen hem nou zo leuk vinden? Zijn pepermuntjes wel, maar zijn gebit en oorapparaatjes zijn een ander verhaal. Vooral als hij ze uit zijn mond en oor haalt! De arme kinderen snappen niks van deze kerel!

Er zijn misschien wat moeders, die zich zorgen maken of hun 'lieve jongetjen of mannetjen' wel genoeg en goed te eten krijgen. Nou maak jullie daar maar geen zorgen over, Cobie zorgt ontzettend goed voor ons! De kost is hier heerlijk en
dinsdagavond hebben we zelfs genoten van heerlijke zelfgebakken pannekoeken.
Het koken op een vuurtje is trouwens een grote uitdaging. Verschillende jongens zorgen er elke morgen voor dat het vuurtje wordt aangestoken, zodat er water gekookt kan worden voor de koffie, thee en milliepap. Het vuurtje blijft de hele dag branden, want ook water voor de afwas wordt op het vuurtje verwarmd. En als we klaar zijn met de koffie is het al weer tijd voor het bereiden van het eten.

Er waren verschillende mensen in de groep die wat last hadden van hun stoelgang. Nadat de dokter (Antonie) bij de apotheek in Ghanzi is geweest, is dit probleem ook opgelost! O.a Meindert (hij zat het langst in de race) is sinds woensdag verlost van zijn wekenlange opstopping! Een hele opluchting.

We hebben jullie in de vorige blog verteld dat we genoten van het gezelschap in onze wc! Maar familie Kakkerlak was zo uitgebreid in de laatste paar dagen dat we besloten ze een slaapgoedje toe te dienen. Na het spuiten van wat gif kwamen tot onze schrik de kakkerlakken uit de pot omhoog kruipen om zo op de vloer hun laatste adem uit te blazen. Een hele consternatie, laat in de avond! Jullie begrijpen het wel, gillende keukenmeiden op hun best.

Nadat zaterdag het hoogste punt van het kerkdak is bereikt begint het bouwsel steeds meer op een kerk te lijken. De jongens en verschillende mensen uit de kerkelijke gemeente van East Hanahai werken hard om ervoor te zorgen dat het werk klaar komt voor we weer naar Nederland vertrekken. Want dat de tijd hier reuzesnel gaat is een feit. Nog maar minder dan een week en we zullen, helaas, weer afscheid moeten nemen van de mensen hier!
Maar gelukkig is het nog niet zover!

Ook het bouwen van de douches vordert langzamerhand. De meiden (en wat jongens) trekken er 's morgens op uit om gaten in de douches te graven, voor elke douche 6 gaten van 1 meter diep. Tot nog toe zijn er gaten voor 15 douches gegraven. De betonstorters (Auke, Louw, Jacob en Lubbert K) hebben nogal een werk om de vloeren gereed te maken. We hopen dat dit klaarkomt voor we volgende week dinsdag hier zullen vertrekken.

De afgelopen dagen waren weer hele mooie dagen met bijzondere momenten. Een aantal van deze momenten willen we met jullie delen:

Donderdagmiddag voor de kost was een erg bijzonder moment! Cobie en Hessel waren al een tijdje in afwachting van de Nieuwe Testamenten, die in November overhandigd zullen worden aan de bevolking. Een paar van deze Bijbels zouden via de post verzonden worden. Zonder dat Hessel het wist had Cobie deze Bijbels (zes in totaal) woensdag opghaald in Ghanzi. Nanning (als ouderling van onze kerk) mocht deze voor het eten, onder toeziend oog van de Naro-mensen en wij, overhandigen aan Hessel. We vonden het erg bijzonder dat wij bij dit moment aanwezig mochten zijn. Jarenlang werk ging vooraf aan het drukken van het Nieuwe testament in Naro-taal. Wat is God groot dat Hij Zijn werk voortzet in elk stukje van de wereld. We zien en ervaren dat God werkt hier in Botswana, ver bij onze thuisgemeente vandaan. Voor Hessel en Cobie een moment dat ze tastbaar de Bijbel in handen mochten hebben, na jarenlang werken aan het vertalen van de Bijbel in het Naro. Ook de mensen van hier waren zichtbaar blij! Cobie zette het lied 'Bible, wonderfull Book, wonderfull Book of God' in. We zongen allemaal mee, geraakt door dit moment!
Voor jullie mensen thuis is het misschien moeilijk in te denken wat een bijzonder moment dit was, maar wij voelden ons vereerd hierbij aanwezig te zijn.
Hessel las de mensen een stukje voor uit de Bijbel!
Tot slot zetten de Naro-vrouwen nog een lied in die ze voor ons zongen. Een passend lied bij dit moment.

Dat de mensen hier bezig willen zijn met Gods woord merken we in meer dingen. Zondag tijdens de kerkdienst heeft Hessel audio-bijbels, een soort mp3-speler waar de Bijbel op is ingesproken, uitgedeeld aan verschillende mensen. Toen Cobie, met twee mensen van ons, maandag naar Ghanzi ging om boodschappen, reden er ook wat Naro-mensen mee (is de auto vol, dan nemen de mensen hier gewoon plaats in de achterbak).
Toen we halverwege stopten, keken we ook even of het meisje in de achterbak nog goed zat. We waren verrast toen we zagen dat ze heerlijk rustig in de achterbak van de auto zat te luisteren naar haar Audio-bijbel.
Ook Debe, de ouderling van hier, liep zijn nachtwacht door het dorp al luisterend naar zijn audio-bijbel. Mooi om te zien dat deze mensen er naar verlangen Gods Woord te horen.

We krijgen steeds meer respect voor het werk van Hessel en Cobie hier! We zien in alles hun liefde voor de mensen hier. Ook zien we dat de mensen van hier van Hessel en Cobie houden. Het is God die werkt in Botswana!

Dinsdagavond hadden we een fijne bijbelstudie met elkaar. We dachten in verschillende groepjes na over het thema 'roeping'. In deze bijbelstudie raakten we ons bewust van onze persoonlijke roeping van God in ons leven. God kwam persoonlijk al naar ons toe bij onze doop! We leren hier veel over het leven hier, maar ook persoonlijk maken we een Geestelijke groei door. We hopen en bidden dat God ook na onze reis, in ons leven wil blijven werken (ook bij die jongeren die persoonlijk nog de keuze voor Hem niet gemaakt hebben).

Donderdagmiddag hebben de meeste van onze groep een ritje gemaakt op een Donkey-kar (een kar die door Ezels getrokken word). Midden door de Rimboe gingen we naar de landerijen om te kijken hoe de mensen daar leven als ze daar zomers hun werk doen. Het was hilarisch om te zien hoe het er tijdens deze rit aan toe ging. Ook dit was weer een leuke ervaring om mee te maken.

We maken werkdagen van 8 tot 4 uur, en dan wordt er hard gewerkt! Om vijf uur begint het al donker te worden dus jullie begrijpen dat we in het uurtje tussen vier en vijf allemaal willen douchen en ons gereed willen maken voor de avond.
Aanstaande zaterdagmiddag staan er wat uurtjes ontspanning op het programma. We hopen dan met zn allen te gaan zwemmen in een mijnwerkersgat. Daarna staat het in de planning om in Ghanzi (de bewoonde wereld) wat te gaan eten.

We hopen aanstaande zondag de eerste kerkdienst te houden in de nieuwgebouwde kerk. Als het allemaal afkomt! Aan Paulus en onze jongens zal het niet liggen, zij werken keihard om het allemaal zo goed en snel mogelijk af te krijgen.
Het is helaas niet altijd mogelijk om alle materialen beschikbaar te hebben. Alles gaat hier op z'n Afrikaans als het om materiaal en gereedschap gaat. Maar, we wennen al aardig aan deze cultuur.

Het is gewoon in de Naro-cultuur dat mensen een tweede naam krijgen.
De meesten van ons hebben al een naam toebedeeld gekregen van de bevolking hier.
Zo heet bijvoorbeeld Paulus nu Debbe (vernoemd naar de ouderling hier) en is Christine vernoemd naar Ncaoka, de vrouw die de baas is van het koken!

We hebben, ongetwijfeld, nog veel meer meegemaakt! Maar het is onmogelijk jullie dit allemaal via een weblog te vertellen.

Ps. In de vorige blog waren we het vergeten te melden, maar de koffer van Jurie Jacob heeft inmiddels ook East-Hanahai bereikt!

Pss. Verschillende jongens willen nog even wat aan hun moedertje of kalletjen kwijt!
Een poes vor:
- Louisa (m'n lieve moedertjen) van Auke
- M'n moedertjen die ik zo mis, van Lubbert de Boer
- M'n schat Lisette van Meindert! Ik mis je!

Weet dat we het goed hebben, genieten van elke dag, en we deze reis zien als een grote Zegen voor ons verdere leven!

Bedankt voor alle leuke en lieve reacties op onze vorige blogs!
We hopen snel weer iets van ons te laten horen.

Lieve groeten van alle B-leavers en Hessel en Cobie!