Hier zijn we weer!!!!

Lieve familie, vrienden, bekenden en gemeenteleden,

Vanaf Ghanzi uit een internetcafe weer een berichtje van ons allemaal.
We hebben jullie zoveel te vertellen en weten niet eens of het in woorden is uit te drukken wat we hier allemaal meemaken. In het vorige verslag hebben jullie kunnen lezen hoe de eerste dagen van onze reis zijn verlopen.

We zijn inmiddels al behoorlijk gewent aan het leven hier! Al zijn er ook momenten dat we kunnen huilen om de ellende die we zien en meemaken. Het zal lastig zijn jullie een beeld te geven van ons verblijf hier! Maar we zullen het proberen.

De taalbarriere zorgt af en toe voor de nodige verrassingen of moeilijkheden maar we merken in alles dat LIEFDE geen taal kent! En de Gods liefde al helemaal niet! We voelen ons in het geloof sterk verbonden met de mensen hier!

De nachten zijn bibberse koud, maar we wennen aan alles! Echt daar zijn we inmiddels al achter, alles went! Het naar de wc gaan voelt al als thuiskomen, helemaal met de kakkerlakken als gezelschap, zij schijnen van de aangename geur te houden.

Het douchen, wassen en tanden poetsen gaat ook steeds relaxer!
Haren wassen doen we in teiltjes, douchen doen we onder de kerkklok, ook in een teiltje of gewoon niet!

We ontbijten elke morgen om half acht waarna we meteen aan het werk gaan. De lokale bevolking steekt ook echt zijn handen uit de mouwen.
Het is ongelofelijk om te zien hoe hard de vrouwen ook kunnen werken.
Een paar meiden moesten het hek rond de kerk weghalen, dit in samenwerking met de San-vrouwen. Nou al de palen moesten uit de grond gegraven worden, maar de vrouwen stonden echt hun mannetje.

We beginnen al structuur te krijgen in het leven hier. Elke dag verdelen we de taken over de groep. De jongens gaan aan het bouwen (kerk en/of sanitaire voorzieningen), de meiden hebben of corvee, of kinderwerk of helpen ook met bouwen.

Zaterdag was een erg mooi moment, het hoogste punt van de kerk was bereikt. Dit was een feestje waard!
's Middags verzamelden we ons allemaal bij de bouwplek als een grote familie (ja zo voelt dat echt)! Blanke en zwarte mensen samen als een dienend volk van God!
De San-mensen zetten spontaan een lied in waarna wij als Urkers samen Psalm 122: 1 zongen! Wat klonk dat prachtig, Jeruzalem wat ik bemin, wij treden uwe poorten in!
Iemand ging ons voor in gebed waarna Hessel uit de Bijbel las (Efeze 2)!
En toen kwam het moment, want de vlag zou worden geplaast. We hadden samen met de kinderen van het dorp namelijk een vlag gemaakt met daarop de namen van ons allemaal.
Lubbert de Boer en Debe (de plaastelijke ouderling) plaatsten samen de vlag onder gejuich van ons allemaal. De San-mensen zongen daarna nog een lied waarna we samen nog koffie dronken.

Zondag, Gods dag!
Paulus kon het niet laten zijn kosters taak op zich te nemen en luidde daarom verschillende keren de kerkklok om de mensen te laten weten dat de kerkdienst zou beginnen.
Hier in East-Hanahai gaat dat allemaal effies wat anders als op Urk.
Om het kort te houden, we hebben een fijne, mooie en gezegende kerkdienst achter de rug. Meroeti (ds.) Sibeko preekte over Zacheus! Hessel vertaalde dit naar het Naro en het Nederlands. Verder werden er steeds spontaan liederen ingezet waarbij wij natuurlijk ook wat Psalmen hebben laten horen.
Na de Koffier hebben we met de Naro-mensen en de Meroeti een bijbelstudie gehad. Inmiddels was het eten klaargemaakt door: 'jaja, de mannen'. Heerlijke Pompoensoep met gehaktballetjes en aardappels.

Na de kost hebben we een kuier door het dorp gedaan! Hessel en Cobie lieten ons de verschillende plekken in het dorp zien. Onbeschrijvelijk hoe we ons voelden toen we zagen waar de mensen in wonen.
Echt thuisblijvers, het is onmogelijk jullie te vertellen wat we allemaal zagen en hoorden.

Waar we ook heel erg van zijn geschrokken is hoe graag de kinderen onze restjes op eten. We zijn gewoon om wat we niet meer op kunnen weg te gooien of voor de meeuwen te gooien. Nou hier gaan we met ons bordje naar het hek waar de kinderen ons voortdurend volgen. Binnen enkele seconden is het bordje leeg en is het te weinig om alle kinderen wat te geven. Het doet pijn dit te zien! Deze kinderen hebben zo weinig en zijn met ook zo weinig tevreden!

's Avonds hebben we met de groep wat ontspannen spelletjes gedaan waarbij de jongens streden tegen de meiden. Het spreekt natuulijk voor zich dat de meiden gewonnen hebben!
De 'san-kinderen' kwamen ook nog op de gezelligheid af! Het is echt schrijnend hoe armoedig die zijn gekleed in de kou van de avond!

Onze werkzaamheden vorderen gestaag! We beginnen al te wennen aan de Afrikaanse cultuur! Vooral gelduldig leren zijn, want ze kennen hier geen tijd! Voor onze bouwvakkers is het behelpen met de materialen die er zijn en ze slaan zich er kranig doorheen. Er wordt hard gewerkt en het begint er allemaal als een soort mini-maranatha kerk uit te zien!
We hopen van harte dat we het klaar kunnen krijgen voor we hier volgende week vertrekken.

Het kinderwerk is ook ontzettend gaaf om te doen!
Kinderen zingen inmiddels het liedje: Zeg Wie heeft geschapen de bloemtjes, al vlekkeloos met ons mee! De bijbehorende gebaren worden enthousiast meegedaan. Dit is in alles zo. Spelletjes, bijbelverhalen, zingen, knutselen echt overal genieten ze van. Mooi om zo wat voor deze kinderen te betekenen!

De eerste schorpioen is trouwens gezien! De plaatselijke bevolking kwam gelijk toesnellen om het dier dood te maken! Want dat die gevaarlijk was wisten ze ons wel duidelijk te maken.

We blijven vast in gebreke wat betreft het vertellen van onze ervaringen. Maar we zijn elke dag dankbaar voor alles wat we kunnen betekenen voor maar bovenal ook leren van de bevolking hier! Wij verwende Urkers leren hier wat ' dankbaar zijn' betekend en wat het is om samen God te dienen!

Een groet aan alle mensen die we liefhebben! Want echt, we denken aan jullie en voelen ons verbonden door het gebed!
Bedankt ook voor alle fijne reacties en meeleven!


Als laatste nog een persoonlijk bericht van verschillende B-leave mensen:

Johannes:
Groetjes aan allen. Het is hier gezellig, we hebben het hier goed. Hendrik en Anita we hebben qyanow hier gezien, die nemen we mee in onze koffer ;). Groetjes de Bosjesman

Janita:
Lieve va en moe en de rest! Ik mis jullie gigantisch, vooral het lekkere theedrinken 's avonds bij een filmpje! ;-) Maar het is hier prachtig!
Jan Fokke: Lieverd! Mis je mega, kan niet wachten tot ik al het moois dat ik meemaak met je kan delen! Dikke poes Janita

Louw:
Het is hier gezellig! Ik blijf hier!

Paulus:
Groeten aan alle Immanuelgangers en aan alle anderen. Groeten de B.K.

Wilma:
Er is hier een kliniek. Ik blijf! Sorry va! ;-)

Fam. Schothorst:
Groetjes van Roodkapje en de Bosdokter!

Gerdien Kramer:
Lekkere poes vor Teunis en de rest ook. Moe ik mis je kost!

Anna:
Margreet, Curacao is hier niks bij! Poes vor Klaas en Vincent. Groetjes aan mn familie en Moas.

Janneke:
Va, trouwen is hier heel goedkoop. Groetjes aan iedereen!

Nanning:
Groetjes aan de hele familie! We vervelen ons niet, we hebben tijd te kort en hebben het fijn samen.

Christine:
Ik ben geschrokken van het leven hier, maar het geeft me voldoening om wat voor de mensen hier te betekenen.
Ps. Bebe alvast gefeliciteerd!
Ps. Anna Brouwer zorg voor lekkere kost na mijn reis!
Groetjes aan familie en vrienden.

Gerdien Westerink:
Groetjes uit Botswana aan iedereen. Het is hier prachtig en het geeft me een goed gevoel hier wat voor de mensen te betekenen.

Jacob en Gerdien W.:
Va en Moe, we nemen een klein Markje mee! (Patsertje, 4 jaar)!

Jacob Westerink:
30 graden, mooi weer. Mooi groot strand, maar zo groot dat de zee niet te vinden is. 's Nachts wat koeltjes!

Jurie Jacob:
Gefeliciteerd moe, dikke poes!
Ps. Het eten is hier lekkerder dat thuis (grapje)!

Meindert:
Kaartjes waren niet te krijgen, daarom via deze weg de felicitaties naar m'n broer en bes. Het is hier geweldig maar ik bin wel anwinnig nor mn kalletjen. Dikke groeten voor iederiene!
Ps. Moe, ik mis mn puddinkies!

Lubbert de Boer:
Ik voel me hier wel thuis!

Auke:
Ik ew et hier wel goed (met mn zwager)! Tot over twee weken!

Johan:
We missen je mars ijssien op zoaterdagavud moe!
We ewen et hier goed!
Tot over twee weken, de groetjes aan de rest!

Kobus:
Vanuit Botswana feliciteerd Kobus zijn vrouw voor haar verjaardag.
Ik gedraag mn hoor, dat zul je wel fijn vinden om te horen!
Ps. de vrouwen roepen hier heel de dag, ' Koboes'!

Freek:
Blanco!

Jacoba:
Het is hier super! Va en moe, ik voel mn hier zo thuus!
Behalve de kost or moe!
De groetjes aan iedereen!

Willemien:
Een grote knuffel en poes vor Corine, Grethe, Dirk, Bettie en Eize!
Ik wiet niet of al die aappies in mn koffer passen or!
Vuul liefs vor alle angere thuisblijvers!
Mn allerliefst bruur: nog van harte gefeliciteerd met je verjaardag! Saai eh, as je liefste zussien er niet is! De poes ouw je nog van mn tegoed!

Allen (inclusief Hessel en Cobie en de San-mensen):
Liefdevolle groeten vanuit East Hanahai! We weten niet wanneer een volgende blog komt! Jullie zien het wel!