Eindelijk een eerste bericht....

Gearriveerd!!!
Alle ongeruste ouders, familieleden, gemeenteleden en belangstellenden: wees gerust.
We zijn gearriveerd!
De eerste cultuurshock hebben we overleefd en de eerste palen van de kerk zijn de grond
in. Hier komen de verhalen:
Na een voorspoedige busreis zijn we om kwart over 8 opgestegen vanaf Schiphol. Om
9 uur kwamen we aan in Frankfurt. Daar zijn we overgestapt en begonnen we aan onze
lange vliegreis richting Johannesburg. Vanaf half 11 tot de volgende morgen half 9
hebben we geprobeerd onze ogen te sluiten, zonder veel resultaat ;-)
Moe en nodig toe aan een douche zijn we daar wezen wachten op onze koffers. Dit leek
allemaal voorspoedig te gaan, totdat Jurie-Jacob zijn koffer miste. Oeps, wat nu??
Op naar de aangifte balie. Ruim een half uur later gingen we zonder koffer op zoek naar
de busjes. Het wachten hierop duurde (maar) anderhalf uur. Ondertussen konden we onze
ogen uitkijken in de aankomsthal van Johannesburg. Allemaal wachtende chauffeurs
met bordjes in hun handen met de naam van de gasten waar ze op wachten. Wij werden
verwelkomd door een vriendin van Hessel en Coby. Zij gaf ons fruit, drinken en wat
lekkers en nam de koffers voor Hessel en Coby mee.
Hoe het met de koffer af is gelopen? Dat is nog afwachten, die hopen we morgen
(vrijdag) op te kunnen halen op het vliegveld in Botswana.
Daarna zijn we in de busjes gestapt en zijn doorgereden naar Kanye. Wel zijn we nog
even een winkel ingegaan om wat lekkers te kopen. In Kanye hebben we overnacht in
Modse Lodge. Hier konden we nog heerlijk genieten van een douche (waarvan de meeste
sproeiers het niet deden) en nog even rustig naar de wc. Maar voordat we hieraan toe
waren, is er nog aardig wat gebeurd. Want even snel de grens over zat er voor ons niet
in….
We kwamen namelijk bij de grens van Zuid-Afrika en Botswana. Alles leek voorspoedig
te gaan. Maar aangekomen bij de grens van Zuid-Afrika moesten we allemaal ons
paspoort laten zien, en de chauffers moesten hun rijbewijs tonen en de auto papieren.
We kregen gelukkig allemaal een stempel en konden weer verder rijden. Maar nog geen
honderd meter verder was de grens (ingang) van Botswana. Ook hier moesten we ons
paspoort laten zien. Maar daarmee was het niet afgedaan. Ook het nummerbord van de
auto werd genoteerd. Ook werd beschreven wie bij wie in de auto zat. Je weet maar nooit
of er een verstekeling aan boord is;-)
Mochten we dan nu eindelijk verder? Nee…. Er moest ook nog betaald worden om
de auto mee te krijgen het land in. Hup, de auto weer uit en de chauffeurs weer een
kantoortje in. Dit werd niet allemaal verteld, nee, iedere opdracht werd weer door iemand
anders gevraagd. En hoe duur is het ook alweer om de auto in te voeren? Tjah.. wat
zullen we doen voor prijs? Uiteindelijk viel het bedrag gelukkig mee en konden we na
een uur en een kwartier verder rijden, Botswana in!
Inmiddels was het al kwart voor 7, en vanaf 6 uur is het hier donker. Dus we hebben in
het donker onze weg gezocht, en zo kwamen we uiteindelijk heel moe van de reis aan
in Modse Lodge. Daar kregen we de volgende morgen een heerlijk Afrikaans ontbijt:
geroosterd brood met suiker, gebakken ei, gebraden worstjes en een heerlijk glas warme
melk, vers van de koe. Toen konden we de dag weer beginnen!
Woensdag zijn we doorgereden naar Gantsi. Af en toe een plas stop (om vast te
oefenen aan het wildplassen, hier zonder boete te krijgen ;-p), maar verder aan 1 stuk
doorgereden. In Gantsi kwamen we een wel heel bekende blanke man tegen, die ook nog
Nederlands, en nogwel Urkers bleek te praten! Hessel wachtte ons hier samen met de
dominee (Muruti) op bij een benzine tankstation waar we heerlijk van een ijsje konden
genieten. De laatste in de komende twee of drie weken…
Op naar East Hanahai, onze eindbestemming!
De weg die we tot nu toe hebben gereden, was goed te bereiden. Continue 120 km per
uur, met af en toe een noodstop vanwege de plotseling overstekende struisvogel. Ook
kwamen we apen, everzwijnen (of wilde zwijnen) en ezels tegen. Af en toe zelfs een
paard. Maar de weg van Gantsi naar East Hanahai was wel even wat anders! Advies
snelheid: 50 a 60 km per uur. Heeeel begrijpelijk vanwege het vele (gevaarlijke) zand en
de vele stenen en grind etc. Ook de plotseling opduikende koeien waren een gevaar. Maar
goed, sommige chauffeurs zagen dit als het moment om te kunnen karten: dus hup, 120
km per uur. Tjah, het lijkt een wild-west ervaring, toch?
Totdat we in East Hanahai aankwamen. Hier werden we bepaald bij het doel van onze
reis: de kerk bouwen. Het is een kleine ronde kerk, waar inderdaad het dak al af was.
Ook stond er al een douche. Deze douche heeft een cementen vloer, met een uitlaatpijp.
Alleen zit er in de douche nergens een gaatje dat aangesloten is op die pijp… vanwaar
dan al dat materiaalgebruik? ;-) Maar goed, wij kunnen douchen!
Deze douche bestaat uit 4 palen met een zeil eromheen. Tjah, die waterzakken hea? Dat
is een verhaal op zich! Die kunnen opgehangen worden aan een haak die net zo hoog is
als je knien. Dus hoe douche je dan? Juist: op je hurken! Tjah.. wij zijn inderdaad ietsje
pietsje groter dan San-mensen…. Goed, een les voor de volgende douches: die gaan we
dus mooi zelf bouwen!
Ook een wc is er gebouwd voor ons! Met een echte wc-bril erop! Dat hadden we geen
van allen verwacht.
De bevolking stond al op ons te wachten. We hebben iedereen een hand gegeven, en de
kinderen hebben ons daarna verwelkomt met een welkomstlied. Echt geweldig!!
Daarna gingen wij als groep eten. De San-vrouwen hadden lekker eten gemaakt: potje
kost. Dit bestaat deze keer uit wortels, vlees, uien, courgettes, bloemkool en aardappels
door elkaar heen. Dus we konden onze hongerige buiken vullen.
Oowjah, grote kans dat we als we terugkomen geen bloemkool en wortels meer kunnen
zien, dit zijn namelijk momenteel de enigste groente soorten die er zijn…
Afijn, wij konden eten, ons nog ff afpoedelen en onze slaapzakken induiken.
Maar eerst hebben we nog de dag samen afgesloten, en hebben we ons nog opgewarmd
bij het kampvuur. Ook de ezels hebben ons nog even verrast door heel rustig het terrein
binnen te komen lopen en van onze watertank te drinken! Alsof het de gewoonste zaak
van de wereld was;-)
En toen konden we echt slapen. Heerlijk! Mocht het niet zijn dat we vanaf een uur of 4
a 5 door verschillende hanen zijn wakker gehouden, die waarschijnlijk een wedstrijdje
deden wie het langste en het mooiste kon kukelen, en wie de meeste mensen konden
wakker maken.
Maar goed, met de kou is het aardig meegevallen gelukkig, en de volgende ochtend
konden we met frisse moed beginnen aan een nieuwe dag: de eerste bouwdag en tevens
de verjaardag van Anne-Therese van Schothorst!
Dus met een lekkere boterham met jam of pindakaas achter onze kiezen hebben we
Anne-Therese toegezongen en kadootjes gegeven.
Om een uur of half 9 zijn wij aan de slag gegaan met de afwas, het huisje van Hessel
en Coby opruimen, de douche wat aankleden met een spiegel en haakjes, het gebouwtje
dat dienst doet als kerk, school etc. opgeruimd en natuurlijk begonnen met gaten graven
voor de palen! Om ongeveer half 10 kwamen ook de San-mensen ons helpen. Dit was
ontzettend leuk! Samen bouwen aan het huis van God, dat is ontzettend bijzonder.
We mochten ervaren dat, hoewel we allemaal heel verschillende mensen zijn qua
achtergrond, familie en ook afkomstig uit andere werelddelen, we voor God allemaal
mensen zijn die moeten leven tot eer van Hem!
Met de koffie werd er nogmaals gezongen voor Anne-Therese en kreeg ze taart. Ook
mocht ze als verrassing van Coby 5 kaarsjes uitblazen! Echt ontzettend leuk!
De gaten voor de palen zijn vandaag gegraven en het gras van het dak is in een kuil
geplaatst. Wij Urkers doen al aardig mee met de afrikaanse cultuur: we gaan met zn 5-en
een gat graven, en kijken allemaal hoe het moet. Op de vraag hoe diep het moet worden
en waar dat gat voor is, kan niemand antwoord geven… Ehm.. wat zouden we hier ook
alweer doen? ;-) Maar goed dat de leider van de bouwgroep alles heeft uitgewerkt en
instructies geeft, anders kwam er misschien niets van terecht.
Intussen werd er ook door de kookploeg niet stilgezeten. Die hebben voor 65 mensen een
maaltijd op tafel gezet: rijst met een soup, vlees en nederlandse salade. De kookploeg
bestond uit San-mensen, met 1 meisje van de groep. De San-mensen mochten mee eten,
omdat ze hielpen met koken en bouwen. Na de tijd werd alles afgewassen en gingen
de volwassen san-mensen een bijbelstudie doen. Intussen werden de kinderen bezig
gehouden door een grote groep van de dames door te knutselen en te bidden en zingen.
Daarna gingen de San-mensen naar huis en gingen wij allemaal onze eigen gang. De een
ging douchen, de ander ging afwassen en weer een ander maakte vast koffie en thee.
Vervolgens werden broodjes gesmeerd en gegeten. 's Avonds gingen we met elkaar
rond het kampvuur (het stro van het oude dak van de kerk) een bijbelstudie houden en
liederen zingen. Het is hier echt ontzettend gezellig. Maar onze hagelslag enzo wordt al
wel een klein beetje gemist! Helemaal Afrikaans zullen we niet worden, want zelfs de
scheermesjes voor de baarden van de jongens zijn meegenomen. Tjah… denk je toch
eens in dat de mannen niet meer herkend worden door hun vrouwen als ze terugkomen!
Dat kun je niet hebben ;-)
Ennuh… wees gerust:
Inmiddels is er wat gevonden op de lage douchjes: de jongens wassen zich onder de
bel van de kerk. Dat is dus een stroom van rijke zegen zullen we maar zeggen: deze bel
is hoog, en daar kan precies een waterzak aanhangen. De ene jongen zit bij de bel, en
zet het kraantje af en toe open. De ander gaat er onderstaan (netjes in z'n zwembroek
natuurlijk) en die doucht zich heerlijk.
Oowjah, onze eerste deuk is al in de bus gereden! Paaltje bij het benzinestation niet
gezien… Gelukkig zijn we verzekerd! ;-)
Maar goed, het wordt hier donker (half 7) dus ik stop met schrijven. De dominee neemt
zo de weblog mee en gaat proberen het op de weblog te zetten in de stad. Wij gaan zo
lekker eten, bijbelstudie doen, dan slapen en hopen morgen verder te gaan met bouwen.
Het dak van de kerk moet er tenslotte op en ook de douches moeten er komen! Dus op
naar een nieuwe dag ;-)
Allemaal de groetjes van ons en de hartelijke groeten van Hessel en Coby!
P.S. Hillien, bedankt voor de leuke kadootjes. Hierdoor voelen we ons des te meer
verbonden!